►Sokağın Rüyası

   Sınıf olabildiğine boş, bir o kadar da sessizliğe gömülü… Hep istediğim gibi; ben varım, sıralar var bir de her yerinde çizikleri olan o yadigar tahta. Sıcacık bir havada var aynı zamanda içeride, koridorlardaki tek tük ayak seslerine karışmış birazcıkta. Camdan içeri süzülen güneşin ilk ışıkları yapraklar tarafından birazcık süzülmüş, hayattan süzülüp gidişimiz gibi… Biri geliyor… Ses kulağımda yankılanıyor, kapalı bir kutunun içinde sonsuzluğa uzanan çığlıklar gibi. Dur! Durmuyor, yaklaştıkça hızlanıyor bilinmeyenden gelen. Kapı koluna tutunuyor eli, gıcırtılardan belli. Açma! Kol bükülüyor girmek üzere… Sıcak hava soğumaya yüz tutuyor, tahta küstü mü ne? Sıralar nereye gidiyor, durun… Kapı açılışıyla her şey çıktığa kovuğa akıp gidiyor. Üzerimde ilk defa gördüğüm bin bir renge bürünmüş giysiler yırtılıp kapıya doğru süzülüyor. Hepsi gidiyor bir bir… Kapıdan sızan ışık gözlerimi kamaştırıyor, bakamıyorum. Bir ayak sesi daha…

      Yüzlerce ayak sesi yanımda yankılanıyor. Botlardan sıçrayan çamurlu sular üzerime sıçrıyor birazcık. Eski püskü montuma sarılıp göz kapaklarımı kaldırıyorum. Hepsi telaşe içinde o yana bu yana gidiyor. Yattığım banktan doğruluyorum, dünden ayırdığım son dilim ekmeği ağzıma atıp son sigaramı yakıyorum. İçime çekerken geçen yıllarıma içleniyorum, bir yudum şaraba ne verilmez ki şimdi… Ayak sesleri yankılanıyor… Bu insanlar nereye gidiyor? Ya da artık ben mi gidiyorum?

                                  :cMc: