►Psikoz-2

    Uyandığımda hala gece miydi bilmiyorum. Bu her köşesi küflenmiş dört duvarlı odada ne bir cam var ne de ışık. Ben varım sadece bir de öbür ben… Hep onunla güzel muhabbetlerim. Tek o anlıyor benim dediklerimi. Suratıma diğerleri gibi bakmayan tek o var. Yalnızlığa sadece o, aynı benim gibi sarılıyor. Benim içimdeki en ufak kıvılcım onda alevleniyor, beni her bağladıklarında o sanki işkencelere yol alıyor. Biraz da bana mı benziyor ne?

     Dışarı adımımı attığımda onu o küflü odada bıraktığımı fark ettim. Bir parçamı orada bırakmıştım. O beni bırakmazdı, bırakamazdı. Ama ben onu bıraktım arkama bile bakmadan. Ona bir şey olur mu, yalnızlığıyla yok olur mu demeden bıraktım onu.

     Eve vardığımda tek sevinen annem oldu. Nedensiz bağrına bastı, kokladı. Komşular garip bakıyordu farkındaydım, çocukluğumdan beri gittiğim bakkal bakmaz dedim olmadı… Kimse konuşmaya yanaşmıyordu ve ben onu özlüyordum, “diğer beni”… Onu orada bırakmanın acısı iyiden iyiye büyüyordu. Doğrusu her şeyimle yüktüm, kullanılıp kenara atılmış ve bir daha yüzüne bakılmayacak eşyalardan farksızdım. Odamda haplarım ve bendik. Hakkını vermek lazım birde beni dinleyen tavan vardı. Ama konuşmazdı hiç, o olsa konuşurdu. Gitsem hemen de affederdi, severdi beni.

     Aylardır ilk defa gece gözlerim açıldı, o buradaydı… Nasıl geldiğini ilk başta anlayamadım. Sordum ona, hapları gösterdi. İşte o an beni ondan ayıranın bu garip renklerde kapsüller olduğunu anladım.Gitti…

      Ambulansın içindeyken o yanımdaydı elimi tutuyordu. Odaya girdiğimizde küf kokusunu derinlerime işleyene kadar içime çektim. Köşeme çekilip oturdum, o da karşıma… İşte oradaydım, mutlu olduğum yerde. Ne bir cam ne de ışık sadece ben ve o. Yalnızlığa sarılıp yatan iki yoldaş…

                                                           :cMc: