► Psikoz
Bugün yine onlarcasına yeniden ve yeniden aşık oldum. Hepsinin gözlerinde o parıltıyı görüyordum. Hep o aynı parıltı. Göz kapaklarımın indiği o saliseler seneler gibiydi sanki. Hiçliğe gömülmüş boş tabutlar… Yine onlarcası beni bırakıp gitti, dönüp bir kez bile bakmadan. Onlar da aynıydı… Kışın dökülen yaprak misali birer birer gittiler. Dipsiz kuyudan bir kürek kumu da almayı ihmal etmeden gittiler. Hep gitmezler miydi zaten? Tıpkı sen gibi… Geride onca acı, üzüntü, çaresizlik, bitmişlik bırakarak; ellerime kelepçeleri takarak; yüreğimle beraber gittiler. Nedense kelepçenin bir ucu hep açıktır. Nereye tutturacağını bileme diye. O hiç kapanmasın diye…
Ne zamandır bunları hissediyorum, bilmiyorum. İçimdeki dinmez yara hep zamansız kanıyor. Elimi kolumu bağlıyor. Yalnızlığın bitmek bilmez, sabahı olmayan karanlığına gömüyor beni hiç çıkamamak üzere. Oysa seni görmeden önce dünya o boynuzlar üzerinde durmadan dönüyordu, yollarımda siyah noktalar yoktu, insanların yüzlerini gerçek halleriyle görebiliyordum. Şimdi her şey buğulu, puslu… Ne bir surat ne de sima… Her yerde sadece sen… Kelepçemin açık ucunda sen varsın, ama yoksun. Ordasın belki de değilsin. Orda mısın?
Vücudumda iğneyi hissediyorum, bu kaçıncı? Daha ne kadar burada kalmalıyım. Bu hemşireler de sen değilsin umarım. İşte bir yüz, neden sadece iğneleri hissedince birkaç sima görebiliyorum. Ya da görüyor muyum, bilmiyorum…
:cMc: |
Bu web sitesi ücretsiz olarak Bedava-Sitem.com ile oluşturulmuştur. Siz de kendi web sitenizi kurmak ister misiniz?
